Suchen
Übersetzungen
›
Apuleius
›
Metamorphosen (VI) (2)
Felix velo ego quae ipso aetatis meae
Quanquam inepta ego quae frustra filium dicam;
His editis involat eam vestemque plurifariam diloricat
Discerne seminum istorum passivam congeriem singulisque granis
Sic assignato tantorum seminum cumulo ipsa cenae
Nec psyche manus admolitur inconditae illi et
Tunc formicula illa parvula atque ruricola certa
Ruunt aliae superque aliae sepedum populorum undae
Sed initio noctis e convivio nuptiali vino
Interim cupido solus interioris domus unici cubiculi
Sic ergo distentis et sub uno tecto
Sed aurora commodum inequitante vocatae psychae venus
Oves ibi nitentis auri vero decore florentes
Inde de coma pretiosi velleris floccum mihi
Perrexit psyche volenter non obsequium quidem illa
Sed inde de fluvio musicae suavis nutricula
Et cum primum mitigata furia laxaverint oves
Sic harundo simplex et humana psychen aegerrimam
Nec auscultatu paenitendo indiligenter instructa illa cessavit,
Nec tamen apud dominam saltem secundi laboris
Sed iam nunc ego sedulo periclitabor an
Videsne insistentem celsissimae illi rupi montis ardui
Indidem mihi de summi fontis penita scaturrigine
Sic aiens crustallo dedolatum vasculum insuper ei
At illa studiose gradum celerans montis extremum
Sed cum primum praedicti iugi conterminos locos
Namque saxum immani magnitudine procerum et inaccessa
Dextra laevaque cautibus cavatis proserpunt ecce longa
Iamque et ipsae semet muniebant vocales aquae.
Nam et discede et quid facis.
Cave et fuge et peribis subinde clamant.
Sic impossibilitate ipsa mutata in lapidem psyche,
Nec providentiae bonae graves oculos innocentis animae
Nam supremi iovis regalis ales illa repente
Diis etiam ipsique iovi formidabiles aquas istas
Sed cedo istam urnulam , et protinus
Sic acceptam cum gaudio plenam urnulam psyche
Nec tamen nutum deae saevientis vel tunc
Nam sic eam maiora atque peiora flagitia
Sed adhuc istud, mea pupula ministrare debebis.
Sume istam pyxidem , et dedit; protinus
Tunc conferens pyxidem proserpinae: petit de te
Nam quod habuit, dum filium curat aegrotum,
Sed haud immaturius redito, quia me necesse
Tunc psyche vel maxime sensit ultimas fortunas
Quae suis pedibus ultro ad tartarum manesque
Nec cunctata divitius pergit ad quampiam turrim
Sed turris prorumpit in vocem subitam et:
Quidque iam novissimo periculo laborique isto temere
Nam si spiritus corpore tuo semel fuerit
Seite:
[1]
[2]
[3]
[4]
[5]
Wortschatz
·
Textstellen
·
Datenschutz
·
Impressum